پیرمرد پس از سال‌ها سوزنبانی تازه یک هفته میشدکه بازنشسته شده بود روزها سخت و کند می‌گذشت به این وسعت از بیکاری عادت نداشت هر روز صبح زود از خواب بیدار میشد و روی تختش می‌نشست و از پنجره‌ای رو به رو به انبوه درختان بیرون خیره میشد چایی و لقمه نان و پنیری می‌خورد و با یک چوب ماهی گیری که دست ساخته خودش بود و یک سبد از خانه بیرون می‌رفت همان نزدیکی‌ها تالاب کوچکی بود که در بعضی فصلها ماهی داشت هر روز پیرمرد ساعت ها کنار تالاب می‌نشست و مشغول ماهی گیری میشد اما او هرگز ماهی با خودش به خانه نمی آورد چون اون مردی بود با قلبی کوچک که طاقت آزار هیچ جانداری را نداشت او مردی بود عاشق تمام دنیا ساعت‌های طولانی انتظار در ایستگاه های قطار از او مردی صبور ساخته بود که قلبش برای هرکس و هرچیزی می تپید پیرمرد سال‌ها پیش در یک شب طوفانی زمانی که خانه نبود همسرش را بر اثر ذات‌الریه از دست داده بود و هرگز نخواست بعد او روزها و شب‌هایش را با کسی قسمت کند از اینرو فرزندی هم نداشت که در این ایام پیری کنارش باشد پس به تنهایی روزگار می‌گذراند ولی او هرگز به خدا گله نکرد از روزهای تنهایی و دلتنگیش و همیشه و هرجا تنها ماند گفت: خدایا هزار مرتبه تو را شکر ))چون خدا دوست او بود نه بدهکارش و او دوستش را تنها به‌خاطر خودش دوست داشت نه برای هیچ چیز دیگر یک روز صبح که پیرمرد لباس‌هایش را شست و روی طناب انداخت و چوب ماهیگیری اش را برداشت و رفت سمت تالاب طبق معمول روی همان تخته سنگ همیشگی نشست و سر قلابش را به آب انداخت دقایقی نگذشته بود که ماهی کوچکی به قلاب گیر کرد مرد آرام قلاب را از آب بیرون کشید ماهی را با دست گرفت و قلاب را از دهان او جدا کرده و ماهی را به داخل آب انداخت دوباره قلاب را به آب انداخت و باز دوباره همان ماهی به سر قلاب گیر کرد و اصلاً تقلایی برای رهایی نمی‌کرد دوباره پیرمردقلاب را از دهان ماهی کوچک خارج کرد و او را به آب انداخت او دلش برای ماهی سوخت و این بار دیگر قلابش را به آب نینداخت ساعتی آنجا نشست هوا کمه که تاریک شده بود به سمت خانه به راه افتاد پیر مرد چند روزی در خانه مشغول کار های عقب افتاده اش شد و نتوانست به تالاب برود بعد چند روز یک روز صبح دوباره قلاب ماهیگیری اش را برداشت و به سمت تالاب به راه افتاد تازه قلابش را به انداخت آب انداخته بود که حس کرد ماهی قلاب را گرفته قلاب را بالا کشید باور کردنش ممکن نبود باز همان ماهی پیرمرد درحالی‌که قلاب را از دهان ماهی جدا می‌کرد گفت تو چرا این‌قدر به قلاب گیر می‌کنی و بعد او را آرام انداخت داخل آب اما ماهی از آنجا دور نمی‌شد و مدام در میان آب بالا پایین می‌پرید شب باران گرفته بود که پیرمرد به خانه برگشت خیلی با خودش فکر کرد اما دلیل این کار ماهی متوجه نمی‌شد پالتوی کهنه اش را پوشید فانوس قدیمی اش را برداشت و در میان تاریکی به سمت تالاب براه افتاد در میانه راه خدا را صدا کرد و گفت :خدایا تو که می‌دانی تو که از دل کوچک آن ماهی خبر داری... هنوز حرف پیرمرد تمام نشده بود که خدا آرام از پشت سر به پیرمرد نزدیک شد و دست گذاشت روی شانه‌اش و درحالی‌که کنارش قدم برمی‌داشت جواب داد: تو علت بی‌قراری آن ماهی هستی پیرمرد از حرکت ایستاد و بهت‌زده گفت: من! چرا؟ خدا فتیله فانوس را بالا کشید و گفت: مگر می‌شود هر روز تورا بر لب تالاب دید هر روز قلاب کهنه ات را دید سبد خالی ات که هر روز با خود می آوری و خالی برمی‌گردانی دید اما عاشق نشد؟ تو مردی هستی که حتی زمین سنگینی او را حس نمی‌کند،، مرد به زمین گل‌آلود زیر پایش نگاه انداخت او اصلا جای پایی بر زمین نداشت لب‌هایش بلند بلند می‌خندید و چشمانش عمیق عمیق گریه می‌کرد خدا رفته بود و پیرمرد به خانه برگشت کاسه‌ای از لب طاقچه برداشت و به‌سرعت در میان باران و تاریکی خودش را به تالاب رساند گویی ماهی کوچک عطر تن پیرمرد را می‌شنید همینکه پیرمرد نشست لب آب ماهی از آب سرک کشید پیرمرد کاسه را پر آب کرد و نزدیک ماهی برد و ماهی پرید داخل آب دل پیرمرد برای تنهایی ماهی خیلی گرفت اما بعد از آن دیگر نه پیرمرد تنها بود و نه ماهی .
همراهان عزیز وبلاگ narges1399 . سایت رسمی ما به نشانی www.dastan0roman.com بالاخره راه اندازی شد . برای انتقال به سایت ما در بخش منو ها بر روی (( سایت ما ))
کلیک نمایید .
از این به بعد مطالب جدبد در سایت و وبلاگ هم زمان بارگزاری خواهد شد .
به امید دیدار شما همراه شما : نرگس راد
حسین از آن دسته مردهایی نیست که بگویم مرد کار است حسین آقا مرد خانواده است او هرگز خانواده را فدای کار نمی‌کنند بلکه این کار است که همیشه قربانی خانواده می‌شوند از این رو حسین آقا دیگر پله‌های ترقی را رو به بالا طی نمی‌کند بلکه آرام‌آرام از پله‌های ترقی پایین میرود گویی اصلاً برایش مهم نیست او دست در دست افی جان زندگی می‌کنم چه در فراز و چه در فرود ... افی جان اصلا نگران از دست دادن حسین آقا نیست چرا که باور دارد تنها عشق همسرش در دنیاست
واما شهره جان چشمانی عسلی پوستی روشن و نگاهی جذاب آرم
همسرش امیر در نوع خودش از نظر اخلاقی یک فیل زنده است خشک متعصب کم‌حرف، لجباز و ساکت دو شازده گل و یک گیسو کمند حاصل تحمل بدعنقی های امیر جونه ،،،، فکر می‌کنم شهره از همه دنیا عاشق‌تر ه زندگی با یک مرد این‌جوری مثل زندگی با یک کمد چوبی قدیمی است سالهاست که حسرت یک سفر درست در دلش مونده حالا کم‌کم دیگه باید عروس بیاره دیگه به قول خودش بلیطش باطل شده زندگی امیر کارو کارو کار ،،آسه بیا آسه برو که گربه شاخش نزند
و اما لیلا جان عاشق شعر و شاعری و کتاب است و خلاصه برای خودش یه پا نویسنده است اما نویسنده ای با روحیات خشن او یک مادر سخت‌گیر یک همسر کینه‌جو و یک درخت فراموش شده است سخت‌گیر از اینرو که باید همه چیز و همیشه و همه جا روی اصول باشه و کینه‌جو چون هنوز نتوانسته بعد چهارده سال کینه مادر شوهرش را رها کرده او را ببخشد،،البته از حق نگذریم مادر احسان جان هم نعمت را در حق عروسشان تمام کردند و نیشی نزده نگزاشتند لیلا هرزگاهی با یادآوری به احسان می‌گه که مرد آرزوهاش نبوده .... مثل یک درخت چون سینه‌اش پر یادگاری‌های قدیمی .
و اما ریحانه او مادری است بهتر از برگ درخت همسری بهتر از آب روان و خدایی دارد که همین نزدیکی هاست لای آن شب بوها زیر آن کاج بلند . فرامرز خان تعمیرکار اتومبیل ولی تا دلت بخواهد هنوز لوتی است شاید اگر اغراق نباشد او آخرین بازمانده لوتی‌های قدیم باشد هنوز خانمی را که می‌بیند سرش را پایین می‌اندازد هنوز وقتی از راه می‌رسد آن‌قدر دست‌هایش پر است که با پا در را باز می‌کند هنوز از راه که می رسد هندوانه را هل می دهد میان حوزه وسط حیاط ریحانه هنوز مثل یک دختر هفده‌ساله برایش عشوه می آید
و اما ترانه جان او هر روز در جمع خانم‌ها طلایی تازه‌ای می‌اندازد لباس تازه می‌پوشد عطر تازه‌ای می‌زند هر روز زیباتر از دیروز هر روز خوش اندام تر خلاصه می‌شه و سوگلی جمع اما سعید و ترانه سالهاست دور ..دور دور اما کنار هم زندگی می‌کنند ساده می شود دید نگاه‌شان و قلب‌هایشان چقدر فاصله دارد ترانه همیشه آرزو می‌کند کاش یک روز یک جایی یه طوری همه‌چیز تمام شود او دنیای بدون سعید را سالهاست آرزو می‌کنم .
روزی باد خسته از جهانگردی در گوشه‌ای از دشت زیر سنگی پنهان شد تا دیگر ابرها ، خورشید ، باران و خدا او را نبینند با خودش حس کرد که دیگر دلش طاقت آوارگی و حیرانی و سرگردانی را ندارد اما نخواست حس غمگین اش را با کسی در میان بگذارد پس از آن ابرها حرکت نکردند درخت برقص درنیامد بال شاپرک نوازش نشد و دنیا پر شد از یک آرامش تکراری،،، همه به دنبال باد می‌کشتند و باد به دنبال خودش به دنبال خانه‌ای برای آرام بودن احساس پیری می کرد
روزها گذشت کم‌کم زیر آن تخته سنگ داشت لباس بلند و زیبای باد چروکیده میشد روحش هم چروکیده میشد احساس کرد که دلش هم دارد در خانه قلبش می‌پوسد یک روز صبح که بیدار شد بیشتر از گذشته احساس پیری کرد حس کرد این راهش نیست باید جایی برود باید کاری بکنم به خودش گفت : این آن نبود که من می‌خواستم
این روزمرگی دیگر داشت میشد روز مردگی نگران شده بود نکند از یاد آسمان و ابرها باد و باران و خدا رفته باشد نکند دنیا به نبودن او عادت کرده باشد این خیال مثل موریانه به جانش افتاده بود از زیر تخته سنگ مثل طوفانی بیرون پرید و به دل آسمان زد بعد آن روز باد زندگی کرد عاشق شد، کتاب خواند ،حتی خاطرات یک باد راهم نوشت،،
گاهی با خودمان خیلی می‌جنگیم فرار می‌کنیم از خودمان یک فرار بیهوده یک روز باید خودمان را آن‌گونه که هستیم بپذیریم باید طوفان باورمان به آسمان دلمان بزند .
شب سومی بود که زن ، پشت نرده ها مقابل صحن اصلی حرم آقا نشسته بود . زن دیگر رمقی نداشت ، چشمانش مدام بسته می شد و سرش می رفت که بیفتد ، اما باز خودش را جمع می کرد . چشمه اشک اش خشک شده بود ، تکیه داد به دیوار ، سرش سنگین شده بود ، اما نه هنوز به اندازه دلش !
سرما تیغ به استخوان هایش می کشید و فکش از شدت سرما ، بی اراده می لرزید ، بویی به مشامش رسید ، چه بوی خوشی ، چه عطری . تا کنون هرگز چنین بویی را استشمام نکرده بودم ، از کجا ؟ از چه کسی ؟
آرام سرش را بالا گرفت . سایه ای از دور ، از آنطرف نرده ها به او نزدیک می شد ، چشمانش درست نمی دید ، اما هرچه آن سایه نزدبک می شد آن بو بیشتر و بیشتر می شد .
به سختی خود را جلو تر کشید و چنگ انداخت به نرده های در صحن .
چادرش را از مقابل چشمانش کمی عقب کشید ؛ انگار مردی بود که عبایی به تن داشت .
با هر قدم زمین پیش پایش روشن میشد و گویی اثری از نور هر قدم پشت سر او به جا می ماند .
مرد رسید پشت در صحن ، زن سرش را بالا گرفت و به او خیره شد . صدای خودرو ها به گوش نمی آمد ، همه جا در سکوت فرو رفته بود ، شاید هم او دیگر صدا های اطرافش را نمی شنید .
به خوبی چهره مرد معلوم نبود . مرد پیاله ای پشت نرده ها روی زمین گذاشت ، گویی ماه در پیاله بود ، می درخشید . نگاه زن همراه پیاله از چهره مرد سر خورد و پایین آمد و در پیاله افتاد . عکس ماه در آب افتاد و هزار ماه تازه بوجود آمد . چه آبی ! چه گوارا ! شاید هم این آب نیست ، جرعه ای از ماه است که در پیاله ریخته شده است .
زن دوباره سرش را بالا گرفت ، اما کسی نبود . به هرسو نگاه انداخت ، هیچ کس ، هیچ کس ! شک کرده بود........
خواب بودم یا بیدار . سرگرداند سمت پیاله ، پیاله هنوز سر جایش بود . با دو دست پیاله را برداشت و با عجله سر کشید ، گویی لحظه ای دنیا را ترک کرد ، فارق از همه اندوه ها و حسرت ها ، گویی لحظه ای بود که به قدر عمری گذشت و روح زن را به قدر یک عمر سرشار از تحمل و صبر کرد و مملو از عشق .
دقایقی بعد ، زن زیر سقف کاه گلی خانه اش دراز کشید و فرزند معلولش را محکم به آغوش گرفته بود و به خدا و به دنیا لبخند می زد .
پیاله بر لب طاقچه چون ماه می درخشید .
دریای بزرگ خواب وحشتناکی دید و با عصبانیت از خواب پرید آن روز زیاد سرحال نبود و مدام با موج‌هایش به کشتی‌ها می‌کوبید . دلش می‌خواست فریاد بلندی سر بدهد پس دهانش را باز کرد تا فریاد بکشد که ناگهان یک کشتی که همان موقع از جلوی دهان دریا می‌گذشت افتاد در شکم دریا و کشتی های دیگر هم ترسیدند و به سرعت ازمسیر دهانه دریا دور شدند و به ساحل رفتند در ساحل دختر کوچولو منتظر پدرش بود وقتی همه کشتی‌ها برگشتند و پدرش نیامد خبر غرق شدن کشتی که پدرش مسافر آن بود را شنید خیلی ناراحت شده بود او سال‌ها پیش مادرش را هم بدست خشم دریا از دست داده بود نه دیگر ممکن نبود که او به دریا اجازه بدهد که پدرش را هم از او بگیرد او قایق کوچک و کهنه پدر را در گرگ‌ومیش هوا که ساحل خالی شده بود از همه مردم آرام به آب انداخت و پا به دریا گذاشت و در میان آب‌های دریا به راه افتاد . آن شب دختر تمام دریا را پارو زد و با چشم‌هایی پر اشک پدر را صدا کرد دریا که بیقراری‌های دختر را دید دلش سوخت خیلی . اشک می‌ریخت اشک‌های زیاد و اشک‌هایش موج می شد و به سینه ساحل می زد . دخترک میان آن‌همه تنهایی در گوشه قایق کوچک و کهنه پدر خوابش برد و دریا آرام او را به ساحل برد . آن شب دریا تا خود صبح بی‌قراری کرد گویا تصویر چشمان پر اشک دخترک در جای جای تنش نقش بسته بود . دریا رو به خدا کرد و گفت: خدایا مرا ببخش . روز بعد ساحل پر از تکه‌های کشتی غرق شده بود و دخترک بالای جنازه نیمه جان پدر او را صدا می‌کرد و دریا تصمیم گرفت بعد از این خشمش را مشت کند و بر صخره‌های ساحل بکوبد .
وقتش رسیده ما هم یک تصمیم دریایی بگیریم .
سکوت و تاریکی تمام فضای خانه قدیمی را فراگرفته بود . در دل آن تاریکی محض چشمان زن به درختان تکیده ای حیاط خیره شده بود . کودک نسیم ، آرام از شاخه‌های درختان حیاط بالا و پایین میرود ، و از لابه‌لای برگ های نیمه زرد سرک می‌کشد . قطرات آب از شیر وسط حیاط وسط حوض آرام یکی پس از دیگری سقوط می کنند . آن‌قدر همه جا ساکت است که صدای نفس‌های زن شنیده می شود ؛ ناگهان صدای تلفن بلند شد ، زن از جا برخاست و در حالی که گویی هیچ صدایی نشنیده از سالن بیرون میرود . دقایقی بعد صدای تلفن قطع می شود زن جارو را برداشت و مشغول جارو زدن برگ هایی که تمام حیاط را پوشانده می شود . زمانی می‌گذرد روی پله‌ها می‌نشیند و چشم در بغض آسمان می‌دوزد ، که صدایی از پشت سر او را به خود فرامی‌خواند : مادر کجایی چرا تلفن جواب نمی دهی؟! زن به سمت صدا می‌چرخد این زن غریبه چه کسی است ؟! در خانه من چه می کند ؟! اصلاً اینجا اینجا خانه چه کسی است ؟! جارو را همان جا پای پله‌ها رها کرده و شتاب‌زده وارد سالن می‌شود . زن جوان او را در آغوش می‌کشد و دستش را می‌بوسد . مادر خوبم شما نباید خودتان را خسته کنید زن سریع دست از دست زن جوان می‌کشد. خب دیگه باید برم الان حاج آقا و بچه‌ها برمی‌گردند . مادر ! اینجا خونه شماست منم دختر شما هستم نسترن ! زن درحالی‌که چادرش را به سر می‌اندازد ادامه می‌دهد : نباید بروم دیر شده نسترن مادر را روی مبل می‌نشاند ما در صبحانه خوردین ؟! زن ابرو درهم می‌کشد و بغض کرده به گل فرش خیره می‌شود و زبان به کام می‌گیرد . دختر کنار او می‌نشیند دست او را در دست می‌گیرد . به چشمان بی‌فروغ و مادر که به گل فرش دوخته شده خیره می شود گویی دارد خفه می‌شود ، گویی چیزی مثل یک بغض گلویش را بسته مادر عزیزم ! ای جزیره خیال‌انگیز کودکی‌ام ! چه کنم ؟! چگونه تو را ؟! چگونه خودم را از این سراب رها و بهره‌هایی ببخشم ؟! این فکر از ذهن زن جوان می‌گذشت و اشک‌ها آرام از گونه‌ای چشمانش به روی گونه ها سر می‌خورد و به تن چادرش می‌غلتید . لحظاتی در سکوت گذشت . صدای اذان از مناره‌های مسجد سر خیابان بلند شد . دختر مادر را بوسید ، مادر باید بروم ، مرخصی ساعتی گرفتم ، مواظب خودت باش ، الان بابا می‌رسه ، خداحافظ . صدای بسته شدن درب حیاط زن را به خود آورد . از جا برمی‌خیزد و درحالی‌که مدام کلماتی را زیر لب زمزمه می‌کند ، خود را می‌رساند پشت درب ، هرچه سعی می‌کند در باز نمی‌شود . به عقب بر می گردد . روی پله می‌نشیند : چرا در رو بست ؟! چرا من اینجا تنها هستم ؟! باید بروم . گریه پلک‌هایش را خسته می‌کند و آرام سرش را به دیوار تکیه می دهد ، و به خواب میرود . صدای زنگوله آویخته شده از گردن گوسفندان از دور به گوش می‌رسد ، انگار گله از راه رسیده الان است که کنار قنات بالادست اتراق کند . همه اینجا هستند هر کسی در پی گوسفندان خودش . زن‌ها با پیراهن‌های پرچین رنگ‌رنگ ، چارقدهای بلند و دستمالهای پولک‌دار که به دور سر بسته‌اند و با پاتیلی در زیر بغل از راه می‌رسند . صدا در صدا گم می شود ، چوپان از الاغش پایین آمده و از آب خنک قناعت نفسی تازه می‌کند و به جمع مردانی که در زیر سایه درخت نشسته اند ، می پیوندد . که ضمن خوردن چای آتشی از امروز گله در دل دشت قصه‌ها سر دهد و سگ گله خسته به زیر سایه آرام لم داده به خواب میرود . صدای دوشیده شدن شیر در پاتیل ها هر گوشی را نوازش می‌دهد و پسرکان با صورت‌های سرخ و سیاه شده از توت از لابه‌لای شاخه‌ها پایین می‌پرند . دختران جوان بر روی سنگ‌های پهن کنار قنات مشغول لباس شستن اند و باد از تنه درختان و چنارهای انتهای قنات بالا می رود و آرام برای درختان لب قنات سوت می‌زند و چنارهای پیر به جوانی باد می‌خندند زن ، اینجا دیگر تنها نیست . اینجا دیگر همه چیز آرام آرام است . اینجا زندگانی تا ابد ، تا همیشه ، جاری است . که ناگهان صدایی زن را به خود فرا می خواند : حاج خانم چرا اینجا نشستی بلند شو بریم داخل . زن به خود می آید . من کجا هستم ؟! چی شد قنات ؟! و باز پدر برگشت و مادر باز او را بابا خطاب می کند . و پدر در خود می‌شکند . و این‌گونه هر روز مادر رقم می‌خورد ، در سکوت ، در تنهایی ، هر روز در فراق فرزندان ، هر لحظه در انتظار پدر ، چه کسی می‌توانست چنین کابوس وحشتناکی برای مادر حتی تصور کند . افسوس از آن زن ، از آن زن تمام‌وکمال که جز خاطره‌ای ، چیزی از او برجای نمانده است . دایی جان یک روز واژه زیبایی برای بیماری مادر به کار برد ، او گفت : فراموشی بیماری بی‌رحمی است و براستی که این‌گونه است این بیماری تمام خاطرات انسان را به یغما می‌برد ، و او را نه‌تنها از همه ، بلکه که از خودش هم می‌گیرد . گویی انسانی را در میان یک بیابان برهوت به حال خودش رها کرده‌اند . نمی‌داند چگونه و از کدام مسیر باید از درون خودش راهی به بیرون بیابد ، سردرگم است ، اما در انتهای خودش . بیگانه است با همه و حتی با خود ، و گویی در اعماق یک اقیانوس هزار سال است که دفن شده . اقیانوسی از شک و تردید و تنهایی بیایید ای تمام گذشته‌های شیرین ، که کنار مادر گذشت ، و مرا یک‌بار دیگر در آغوش بکشید ،که مزرعه سرخ دلم زرد زرد و ساحل آبی چشمانم نیلی نیلی است .